Srce me kroz ljubav toli bi jadovno
da mnokrat puknuti od jada je htjelo,
najliše kad ljubav priđaše u bijelo
u ličce nu tvoje jak ruža rumeno.
Dušica otit hteć od mene smiljeno 5
tuj prijeđe na oči me, tuj na usti smilo;
tuj jedan i drugi iskaše, mâ vilo,
da bitje u prsi stave tve ljuveno.
Nu ih ja uzdržah, da, kad se sunačce
iz usti smihom tvih ukaza veselim, 10
onča[s] se moja moć sva svasma udavi;
jer duša dušicu a srce srdačce
oćuti da kruto izgrli sve sasvim,
da ljubav vrhu svijeh pristol'je postavi.
