Neimenovana pesma Alekse Šantića 6
Gore naše propojte veseljem:
Jarko vas je pohodilo sunce,
Jarko sunce Bogom darovano,
Da vas novim ogrije životom
I napoji izvorima živim.
O, raduj se, lavro sedmovratna
Sveta Žičo na Moravi hladnoj!
Uždi svoje plamene oltare,
Otpoj slavu Bogu velikome,
Zadužbino Bogu posvećena;
Ispod tvojih mirnijeh svodova
K'o glas božji kad spasenje javlja
Nek' zazvone zvona osveštana
Blagim zvukom vaskrsnoga slavlja!
O, raduj se, Šumadijo ravna -
O, raduj se, majko Obilićâ:
Birčaninâ i Lazarevićâ,
Hajduk-Veljkâ i Hadži-Ruvimâ,
Čarapićâ i hrabrih Mutapâ,
Sinđelićâ, Loma i Glavaša!
O, raduj se vječnim radovanjem:
Željno ti je zaigralo sunce
Na istoku spram Avale plave,
Tebi majko ljubljena i draga,
Vječna pravda, evo, opet vrati
Iz daljine sina rođenoga,
Da mu čelo ukrasiš vijencem,
Da visoko, u oblake sive,
S blagoslovom Boga velikoga
Podigne ti zastavu slobode,
Uz odjeke pobjednijeh truba
Da se tamo zlatna zavihori
Prô Balkana do svetih Dečana
I još dalje, daleko, daleko,
Tamo, tamo, gdje je tužno groblje,
Gdje 'no cvili okovano roblje
A bez zore i bijela danka,
U dubokoj noći bez osvanka...
O, raduj se, postojbino draga,
O, raduj se vječnim radovanjem,
Blago tebi otsad do vijeka,
Blago nama na oba svijeta:
Na unuku lava topolskoga
Odsijeva kruna Lazareva!
Blistaj, kruno, i sretno ti bilo,
Srbija se zaželjela sjaja,
Srbija se zaželjela dana,
Srbija se zaželjela tića,
Obilićâ, orlâ i poleta, -
Ti poleti djedovskijem letom,
Na bedemu srpskijeh krvnika
Neka zvekne ubojno nam gvožđe,
Da te s neba blagosilja Đorđe;
Od Vardara do sinjeg Jadrana
Uz brujanje vaskrsnijeh zvona
Da propoju duše miliona:
Slava onom koji lance skida!
Slava onom koji rane vida!
Slava onom koji lomi gvožđa -
Slava krilu besmrtnoga Đorđa!