BꙊkvárь Slavénskїй trїázbꙊčnый/BꙊkvárь soderžáщїй Ȃ́zbꙊkꙊ Slaveno-SérbskꙊю/Vstꙋplénїe

←BꙊkvárь soderžáщїй Ȃ́zbꙊkꙊ Slaveno-SérbskꙊю

BꙊkvárь Slavénskїй trїázbꙊčnый
Pisac: Páѵle Sólaričь
Vstꙋplénїe

BꙊKVÁRЬ
ȋlѝ
PÉRVOE RꙊKOVÓDSTVO
kъ
POZNÁNЇЮ KNÍGЪ Ȋ PISÁNЇЙ.

vstꙋplénїe.

Kníge^[1] ȋpisȃnїѧ є̑sꙋ̀ proizvedє́nїѧ ѻ̆́noga božéstvennoga hꙋdóžestva, koѐ posrédstvomъ málѡ čertáemыhъ znákѡvъ mnogoráznoe, neizčétnoe, ȋ skoroizčezáющee glagólanїe ȗ́stъ čelovѣ̑čь ѡ̑tmѣ́nnѡ zamѣčáva, tvérdѡ ȗderžáva, ȋ na dálєka mѣ̑sta ȋ vremєnà vrazꙋmítelnѡ tvóri.

Ktò hꙋdóžestvꙋ semꙋ̀ ȗčítise, ȋ ѡ̑snovátelnѡ znáti hóće, kákѡ glagólanїe nѣ́koega

↑ Kníga, kitáйskoe slóvo Kíngъ, koѐ popremnógꙋ ȗ Sérbѡvъ, Bꙋlgȃrъ, ȋ Dalmatínѡvъ znáči ѻ̑vogdà Ȃ́rtїю, Papѵ́rь, ѻ̑vogdà Poslánїe, Písmo, naricáese Slavénskimъ ѧ̑zы́komъ, kakѡ є̑щѐ ȗ Kraйncévъ, Bꙋkva; ѡ̑tkꙋ́dꙋ ȋ Nѣ́mcєmъ Buch (Bꙋ̀hъ). Pérvoe veщéstvo pódъ písmo, bыlѐ є̑sꙋ̀ vѣroѧ́tnѡ ȗ Prédkѡvъ nášihъ, kákѡ ȗ Latínѡvъ, tánkє skrižálkє ȋlѝ daщícє bꙋkovє (Paginæ, ѡ̑tъ Phagus, Bꙋ́kva), koíhъ vы́še napisánnыhъ ȋ prepleténnыhъ, Bꙋ́kva, sі́estь Kníga, podóbnѡ Latínskomꙋ že Liber (Lípovo) Lы́ko, ȋ Kníga. Nы́nѣ ȗ predpočtívšihъ slóvo Kníga, Bꙋ́kva známenꙋe Ȃ́zbꙋčnoe Písmѧ. Dostopámѧtno є̆́stь, čtò ȗ Ȃ́sїskoȋ ѻ̑blásti Bꙋkárїi (Bꙋgárїi?) glávnый grádъ Bꙋ́kara, tólkꙋese (ȗ Le Klérka vъ Póvѣsti Rꙋ́sskoй) Ѵ̑čénыhъ Grádъ, bꙋ́dꙋći da є̑ ѻ̆́ndešnimъ ѧ̑zы́komъ nѣ́kogdі Bꙋkárь znáčilo tò, čtò ȗ na`́sъ Knížnikъ.

⚘◦❨ і҃ ❩◦⚘

ѧ̑zы́ka ȗpisánїe prelagáese, ȋ ȋzъ pisánїѧ páki voskrešáese, tomꙋ̀ nadléži prȃvila takovóga hꙋdóžestva togѡ́že ѧ̑zы́ka seb̀ vѣdѡa sotvoríti.

Hꙋdóžestvo sїѐ nazыváese ȗ ѡ̑bšírnomъ smы́slꙋ Písmenica, ȋ razdѣlѧ́ese ȗ Slavénskomъ ѧ̑zы́kꙋ na pétь častéй, koíhъ pérva є̆́stь Pravoglagólanїe, ѡ̑ koémъ ȋ́ma vo ѻ̑sóbь Bꙋkvárь dѣ́йstvovati.

Po tomꙋ Bꙋkvárь Slavénskїй є̆́stь kníga soderžáщaѧ Pravoglagólanїe Slavénskoe, líbo Naꙋ́kꙋ nastavlѧ́ющꙋю Slavє́nska pismєnà poznáti, ȋ právѡ proiznošáti, tȃ ȗ slógєsobokꙋplѧ́ti, ȋ ѡ̑tъtꙋ́dꙋ proishodє́ća rečє́nїѧ právilnѡ čitáti; ȃ potómъ ȋ sȃma pismєnà ȋskꙋ́snѡ čertáti, ȋ rečє́nїѧ ȋ́mi zamѣčáti, sі́estь pisáti.

Ѡ̑tъ tꙋ́dꙋ čȃsti Bꙋkvárѧ nášega є̑sꙋ̀ dvѣ̀: Pravoglagólanїe, ȋ Krasnopisánїe.

[1] Kníga, kitáйskoe slóvo Kíngъ, koѐ popremnógꙋ ȗ Sérbѡvъ, Bꙋlgȃrъ, ȋ Dalmatínѡvъ znáči ѻ̑vogdà Ȃ́rtїю, Papѵ́rь, ѻ̑vogdà Poslánїe, Písmo, naricáese Slavénskimъ ѧ̑zы́komъ, kakѡ є̑щѐ ȗ Kraйncévъ, Bꙋkva; ѡ̑tkꙋ́dꙋ ȋ Nѣ́mcєmъ Buch (Bꙋ̀hъ). Pérvoe veщéstvo pódъ písmo, bыlѐ є̑sꙋ̀ vѣroѧ́tnѡ ȗ Prédkѡvъ nášihъ, kákѡ ȗ Latínѡvъ, tánkє skrižálkє ȋlѝ daщícє bꙋkovє (Paginæ, ѡ̑tъ Phagus, Bꙋ́kva), koíhъ vы́še napisánnыhъ ȋ prepleténnыhъ, Bꙋ́kva, sі́estь Kníga, podóbnѡ Latínskomꙋ že Liber (Lípovo) Lы́ko, ȋ Kníga. Nы́nѣ ȗ predpočtívšihъ slóvo Kníga, Bꙋ́kva známenꙋe Ȃ́zbꙋčnoe Písmѧ. Dostopámѧtno є̆́stь, čtò ȗ Ȃ́sїskoȋ ѻ̑blásti Bꙋkárїi (Bꙋgárїi?) glávnый grádъ Bꙋ́kara, tólkꙋese (ȗ Le Klérka vъ Póvѣsti Rꙋ́sskoй) Ѵ̑čénыhъ Grádъ, bꙋ́dꙋći da є̑ ѻ̆́ndešnimъ ѧ̑zы́komъ nѣ́kogdі Bꙋkárь znáčilo tò, čtò ȗ na`́sъ Knížnikъ.

[1]