Стојан стадо чуваше,
Стојан стадо пасеше,
по тија гори зелени,
по тија травни рудини.
Стојaн стаду говoри: 5
„Стадо моје мило, премило,
ја ми се, мало, стадо рашири,
по тија гори зелeни,
по тија травни рудини.
Сад ће ви Стојaн посвири, 10
сас тија дудук малени.“