Стојан си болан лежаше
Стојан си болан лежаше,
мајка до главу седеше,
сестра Тодора до срце,
љуба девојћа до нође.
Стојан си мајку питује: 5
„Оч ли ме, мајко, жалееш?”
„Жалечу, синко, Стојане,
жалечу, како да нечу,
дор сињо море прес'не,
па ја по њега да одим 10
ситно камењс да бро јим
и крупне слзе да роним”.
Стојан си сестру питује:
„Оч ли ме, сестро, жалееш?”
„Жалечу, брате Стојане, 15
жалечу, како да нечу,
дор суво дрво лис пушти,
па ја под њега да седим,
ситну везитњу да везем
и крупне слзе да роним”. 20
Стојан си љубу питује:
„Оч ли ме љубо жалееш?”
„Жалечу, војно Стојане,
жалечу, како да нечу,
дор жарко слнце изгреје 25
да ми кошуља ис'не,
убаво да се пременим
уз нови пазар да станем
у млади момци да гледам.
Најбоље момче за мене”. 30
Датотека:Murat Sipan vinjeta.jpg
